hiç bir ölüm bu kadar hafif ve mahsun olamaz..
evime neşe getiren dünya tatlısı yaratığı, bir sabah beni uyandırdıktan sonra kafeste mahsun, gözleri kısık bi şekilde tünekte duracak hali bile olmadığı için yere düşmüş halde buldum bu sabah.. kafesten çıkarıp nemli avuçlarımın arasına aldım..o hızlı hızlı çarpan ritmini hissedemediğim an başladı göz yaşlarım.. gözlerini yavaş yavaş kısarak avuçlarımda can çekişmesini izlemek, hiç bi şey yapamamak tarifsiz bir çaresizlikti.. ev arkadaşım, neşem, evimdeki tek sesin gidişini izlemek içimi çok acıttı.. yeşil mavi tüyleri gagasındaki benekleriyle ölürken bile en yakışıklı kuştu..
bir kuşun ölümü en hazin öykümdü..
