Evimizde, kardeşlerimle uyuduğumuz odada güzel bir sobamız vardı. Geceleri ışığı söndürünce tavana yansıyan sarı güzel şekillere bakıp hayallere dalardık.Sabah küllerin içinde olduğu kovayı anneme yardım olsun diye tek başıma çıkartıp boşaltır dibini kömürle üstünü ince ağaç dalları ile doldurur tekrar yakardım. Kendimi gerçek bir centilmen gibi hissediyordum o sıralar.Güzel günlerdi. Şimdi kalorifer diye bir şey var.Ve hiç romantik değil. Bi kere insana centilmenlik payı bırakmıyor.. Ayıp yani
