babası vefat etmiş çocukların hiç de hoşlanmadığı soru. bilen bilir.
ilkokulda öğretmenimiz herkesin babasının ne iş yaptığını sorguluyordu. ben ise kendimi, babası vefat etmiş tek çocuk zannediyordum ve çok sıkılıyordum... sıra bir kız öğrenciye geldiğinde o mertçe, "babam vefat etti" dedi gülümseyerek ve oturdu. o an çok sevinmiştim tek olmadığıma. sıra bana geldiğinde ben de cesurca söyledim gerçeği...böyle bir anımdır..
lise de ise kimseye söylememiştim babamın vefat ettiğini. sanki utanılacak bir şeymiş gibi. daha evvelden ailemi tanıyan bir arkadaş da bizim liseye kayıt yaptırınca anlatmıştı her şeyi herkese benden habersiz...sonra bir gün okulda bir konferans veriliyordu ve konuşmacı da bir psikologdu. psikolog kadın birden; "aramızda annesi yada babası vefat eden birisi var mı?" diye sormuştu (güya psikolojimizi sağlamlaştıracaktı)...ben ise kimsenin babamın vefat ettiğini bilmediğini sanıyordum ve öylece oturuyordum ki; bu sorudan sonra arkadaşların dönüp bana baktıklarını ve benden cevap beklediklerini gördüm...ama ben yine sustum...çok üzülmüştüm...halen daha da üzülürüm...kendime de kızarım neden böyle bir ruh haline bürünmüştüm diye...
