hayvan sevgisi başkadır hayvana merhamet göstermek başkadır kendimden yola çıkayım; ben eve kedi-köpek alıp beslemem yani hayvanlarla o tip bir ilişkim hiç olmadı bilmiyorum bir hayvanı eve alıp beslemek de ne kadar gereklidir (tartışılır) yani bir insanın kendi yalnızlığını bu derece suni bir yolla kapatmaya çalışması bana hep itici gelmiştir her neyse şu orospu çocuğunun malum görüntülerini gördüm de bayağı sinirlendim düşündüm ulan bu hayvan nefreti değil bu zorbalık değil vahşilik bile değil ki hepsinin kendi içerisinde (kabul etmeyebilirsiniz elbette) tutarlılıkları var peki bu orospu çocuğunun yaptığı ne? yani bunun elle tutulur bir yanı var mı? şimdi merhameti olmayan insan hele hele kendinden güçsüz bir canlıya karşı böylesi bir rezilliği -ki doğru kelimeyi bulamıyorum bütün aşağılık kelimeler bu orospu çocuğunun yaptığı yanında hafif kalır- reva gören bir insan ve zerre duygusu, vicdanı, empatisi kalmamış bir insan nasıl sınıflandırılır? hasta demek bile bu adamı övmek olur hasta bir insanın bile patolojik çözümlemesini yapabilirsiniz dersiniz ki (atıyorum) beyninin şu şu bölgesinde bir sorun var ya da saçma da olsa hayatı boyunca yaşadıklarından sonra empati ve vicdan olgularını yitirmiş bu da kendisinde psikopatiye yol açmıştır falan filan ama şimdi bu orospu çocuğuna kalkıp ben böyle bir iyilik neden yapayım? neden bu "canlıyı" -malesef kendisiyle aynı türdeyiz- bulunduğu bok çukurundan alıp mantıklı bir zemine oturtayım bu adam hasta falan değil bu adam hiçbir sıfatı hak etmeyen birisi yani herhangi bir sıfatla bu adamı kategorilendirmek o sıfatı taşıyan diğer bütün insanlara hakaret olur anca.
"siz yerdekilere merhamet edin ki göktekiler de size merhamet etsinler"
bu sevgi mevgiden öte bir durum hayvanlarla pek samimi olmamak-olamamak gayet normaldir insancadır ve bir eksiklik midir? belki. ama yine de açıklanabilir bir şeydir. ama merhamet? işte bunun öyle affı ya da mazereti yoktur sen "insansan" sözde bir beynin varsa eşşek gibi merhamet edeceksin bu senin ödevin, bu senin vicdanının ta kendisi, bu senin varoluşunun en nadide parçalarından birisi, bu senin benliğinin -sözde- en muazzam özelliği! işte bu özelliğin yüzünden hala; aile, dostluk, aşk, sevgi, saygı gibi kavramların var ve sen işte bu "merhamet" yüzünden hala sistemin çarkını döndürebiliyorsun ama sen kalkıp bu nirengi noktasını kaydırırsan ne olacak? doğadaki herhangi bir osuruk böceğinden ne farkın kalacak (ki özür dilerim onların dahi bu döngüye bi katkısı vardır)? istediğin kadar o maneviyatının gösterişini yaptığın katedralleri, camiileri, sinagogları dik, istediğin kadar uzayın derin noktalarına ulaş ve istediğin kadar ufkunu genişlet neye yarayacak? neye yaracak kendini tanıyamadıktan sonra geriye kalan her şeyi tanımış olman? sen "insan" denilen formdan çıkmış bambaşka bir şeye dönüşmüş olacaksın sen sadece taksonomide herhangi bir yere sahip bir "çok hücreli" olarak kalacaksın.
benim pek insanlıktan yana ümidim kalmadı açıkçası. nereye yüzünü çevirsen başka bir pislik nereye baksan alavere dalavere nereye baksan para nereye baksan din tüccarlığı, silah tüccarlığı, intihar bombacılığı nereye baksan ölüm nereye baksan karanlık. ve eğer oralarda bir yerde tanrı varsa ki hiç sanmıyorum artık anlasın bu insan denilen canlı türünün vahşi, aşağılık, aptal ve gereksiz bir canlı türü olduğunu ve bu oyunu bozsun bu ondan samimi bir dileğimdir. ama tanrı bile bu kadar pisliğe göz yumamaz suçu ona yüklememek gerek. bu tanrısız ve duygusuz bir zaman çok açık... kısa zamanda bitmesi dileğiyle.
ulan nerden nereye geldim neyse hadi hayırlı işler.
