hayatımdaki en ayrıcalıklı insan. bütün eksik yönlerimi varlığıyla tamamladı, artık bedenımde var olan ıkı ruh gibiyiz... bu alışkanlık değil, tanımsız bi kelime gibi... en bilinen ismi aşk ama ondan da öte bi bağ var aramızda... ona olan sevgimi hiç bir kelimeye sığdıramıyorum. en güzeli de gözlerine bakıp bi kere bile "seni seviyorum" diyemediğim halde o bunu ona her bakışımda hissettiğini söyledi, işte o an bi bütün olduğumuzu anladım çünkü ben ona hep içimden seni seviyorum diyordum, dilimden bi türlü çıkmıyordu, istediğim halde yapamıyordum. demin sevgilinin olmesi başlığı carptı gözüme, düşündüm içim çok acıdı... yanımda yoksun ama ben varlığını hissedebiliyorum ve sen yine duymuyorsun ama ben söylüyorum seni seviyorum...
bunu okuyunca çok şaşıracaksın biliyorum ama yaptım işte,
yazıyı şöyle bir okudum da sanırım artık hiç bir zirveye katılamayacağım *
