orta okulda iken, türkçe öğretmeni eski zamanlarda kahvehanelerin çeşit çeşit kitapların okunduğu, kültürel konuşmaların yapıldığı güzel bir oluşum olduğunu söylerdi. inanasım gelmemişti pek. bizim neslin gözünde kahvehane demek, yeşil masaörtüleri üzerinde okey tahtaları ya da renk renk iskambil kağıtları, yaratıcılık konusunda master yapmış küfürler, 60'ını geçmiş emekliler ve de boş gezenin kalfalarından ibaretti çünkü.
hakikaten de türkçe öğretmenim haklıymış. bunu bu romanı okurken net bir biçimde anladım.
bu kahvede neler konuşulmazdı? tarih, bergson felsefesi, aristo mantığı, yunan şiiri, psikanalizm, ispiritizma, alelade dedikodu, çıplak hikâye, korkunç veya meraklı macera, günlük siyasi hadise, birbiriyle sarmaş dolaş, biri öbürünü yarıda bırakarak, çok yüklü, beraberinde her rastgeldiğini taşıyan bir bahar seli gibi kabarık bu konuşmada beyhude ve şaşırtıcı, akar giderdi.
ağır diline rağmen zevkle okuyorum. yeri geliyor, bir sayfayı 3 kez okuyorum. henüz 140. sayfasında olmama rağmen altı çizilmedik yeri kalmadı gibi. bir yandan okumak istiyor, bir yandan da hiç bitmesin istiyor insan. müthiş.
