her ile bir üniversite yapma kafasıyla içine düşülen buhran. bir ülkede her şey rakamlarla ölçülürse olacağı budur. şu kadar bin km yol yaptık deyince millet alkışlıyor. bir allahın kulu da demiyor ki "allah razı olsun da aga bu yaptığın asfalt her sene çöküyor, yerine yenisi yapılıyor?" aynı mantık üniversite sayısında da işliyor. adam diyor ki, şehrimize üniversite yaptılar daha ne olsun? iyi hoş da, o okuldan mezun olan adamın kaçı kendi eğitim aldığı alanda iş bulabiliyor?
küçük şehirlere üniversite yapmanın o şehre pek çok avantajı oluyor. şu anda anadoluda pek çok şehir üniversiteler sayesinde ayakta kalabiliyor. adam istanbullu, ne işi olur yozgatla, kırşehirle? ama üniversiteyi kazanıyor geliyor. ve her ay ortalama 1000 tl para harcasa kişi başı 10 bin tl para giriyor o şehre yıllık. düşünün gerisini.
peki ama kırşehirde, yozgatta üniversite mi okunur? oradaki üniversitenin şartları üniversite okumaya ne kadar uygun? şehir, kozmopolit bir şehir mi? öğrenci aldığı dersleri, o şehirde yapacağı stajlarla, part time işlerle destekleyebilir mi? her sene onlarca seminere, toplantıya katılabilir mi orada? bunları soran eden yok. sonuç, nice üniversiteler var ki iki tane hoca ile koskoca bölümü idare etmeye çalışıyor, 300-500 öğrenciyi idare etmeye çalışıyor. sonra da orada makine mühendisliği okuyan adam, gidiyor bir ilkokul mezunu adamın doğalgaz şirketinde çalışıyor. lise diplomasıyla yapabileceği işi yapıyor.
peki ya büyük üniversiteler? odtü, itü, boğaziçi, hacettepe vs. hepsi de hükümetle kavgalı. şaka gibi. devlet kendi üniversitelerine, kendi çocuklarına, hem de en gözde çocuklarına küsüyor. garip bir ülkeyiz vesselam.
