giydim, kendimi en güzel hissettiğim giysilerimi.
sokağa çıktım, kapıyı kapattım. odamdan çıkar gibi.
hızlı adımlarla yürüdüm otobüs durağına,
sanki acelem varmış gibi.
otobüsü bekledim dakikalarca,
telefonun saatine baktım kaç kere.
sanki beni bekleyen varmış gibi.
yine kalabalıktı otobüs.
ne zaman dolu olmadı ki zaten.
insanların gözlerine bakıyorum,
sanki kendime bakıyormuşum gibi hissediyorum.
indim otobüsten.
konak meydanı, cumhuriyet meydanı derken kordona geldim.
yürüdüm hiç durmadan.
çöpçüye "kolay gelsin" dedim, sanki onu umursuyormuşum gibi.
boydan boya geçtim kordonu hiç durmadan, hızlı hızlı yürüyerek.
alsancak garına geldim.
sanki bir yerde bir işimi halletmişim de geri dönüyormuşum gibi,
otobüs beklemeye başaldım yine.
gelen otobüse bindim, evin yolunu tuttum.
sanki beni umursayan biri varmış gibi.
kendimi bir süreliğine de olsa "sizden" hissettim.
eve girdim, odamın kapısını kapattım;
girdim mezarıma, sanki ölmüşüm gibi...
