bana göre zoru seçen insanların oluşturduğu bir gruptur. çünkü yani; bende bir devre devre sıra sıra sorular oluştu böyle, mantığım bir sürü şeye isyan ediyor, bilmem ne; inanmama noktasına kadar bir gitmişliğim var. oradan döndüm, çünkü benim asla anlam veremediğim şeylerin anlamını bilen bir varlığın varlığına inanmaya ihtiyacım var...mış. yoksa baş edemiyorum bazı düşüncelerle. inanınca böyle bir 'ben bilmem, beyim bilir' rehaveti geliyor insana. bir de şu var: hayatta öyle bir durum başım gelir ki başına kime sorsan, kime söylesen, kime isyan etsen, kime 'neden?' desen insan cinsinden; kurtarmaz. açıklayamazlar. o zaman inandığın tanrı mı açıklar? hayır. ama onun bir bildiği olduğu düşüncesine sığınırsın. öyle bir bilgi ki o seni aşıyor, sen anlayamazsın, o yüzden sana verilmiyor; buna benzer bir şey düşünürsün. sıyırmamak için biraz da. ateistler o güvenliği reddediyor mu, dışlıyor mu, ihtiyaç mı duymuyorlar, artık her neyse; bu bana daha zor bir şeymiş gibi geliyor.
