gecikmeli oldu biraz, ama sözümü geç olsa bile tutuyorum bak.*
pat diye yazmamla kafanı karıştırdım belki bilmeden, en başlarda, ama anlattım ya sana, kendimi bulmuştum biraz sende... tuhaf davranışlarım da yok değildi, haklısın... ama senin de bana yazdığın gibi hayat işte, insan bazen kendi dahil her şeye şüpheyle yaklaşmaya başlıyor, kimisinde bu farklı boyutlara varıyor ya ben o boyuttaydım işte...
kabul biraz geçimsiz olabilirim ama senin o çocuk kalbin öyle güzel, öyle kocamandı ki, ben gibi bir huysuz bile yer buldu orada... teşekkür ederim kuzu, sabrın için ve bazen yaşanmışlıklarınla farkında olmadan yanımda olduğun için...
ben inanıyorum, bu zorlu sınavları aşacağımıza.. beklediklerimize belki değmeyecek, belki giden bizden gitmiş olacak ama insanlık/büyüklük hep bizde kalmış olacak.
üzülme sakın olur mu, o güzel yüzün hep gülsün... bu deliye de kızma.*
az kalsın unutuyordum tanımı; hayattaki şanssızlıklara inat, kocaman yüreği olan bir yazar, hep olsun.
