sene 2000'lerin başı sözlük, o zamanlar ortaokuldayım. ailemden aldığım para günlük ortalama 50 kuruş falan, şanslıysam 75. iki çocuk var ailede. bir lojmanda oturuyoruz o sıralar. kantinde de hamburger falan 1 lira, bizim arkadaşlar hamburger kola yaparlardı canları estiğinde. o zamanlar bir de kinder satılırdı, 1,5 liraya. okulda 7. senem, orta-2. iki gün birşey yemedim para biriktirdim, ertesi günü bir teneffüs saati soluğu kantinde alıyorum, bir kinder süpriz istedim, sözlük varya o günkü o kinderden aldığım tadı bugünkü tobleronlardan falan almıyorum. sanki senelerdir beklediğim hayale kavuşur gibi yedim çikolatayı. bi yandan da gözlerim doldu, canları sıkılınca kızlara hamburger ve kola ısmarlayan arkadaşlarım falan geldi aklıma. o zamanlar da biraz içime kapanığım, içimde ukte olarak yer etmişti.
ikinci garibanlık anım; lisedeyim, lise-2'ye falan gidiyorum, canım çok pasta çekmiş, babama söyledim, şu an oturduğumuz evin taksidini ödüyoruz o zamanlar, bize kalan para para değil öyle söyliyim. neyse babama söyledim dışarda diye, adamcağız cebindeki son parayla bir dilim pasta almış, kız kardeşimle pay etti annem. salonun bir köşesinde dilimin yarısını kardeşim yarısını ben yedim. annemle babam da salonun diğer köşesinde öylece oturup elma yediler. annemin bitirdiniz mi yavrularım, siz yiyince ben yemiş gibi oluyorum zaten, afiyet olsun şeklinde sarfettiği cümleyi unutamıyorum. bazen sırf bu yüzden eve pasta alıp geldiğim oluyor; şu an ünv. 3. sınıf öğrencisiyim.
dipnot: lisede gidemediğim okul gezileri, katılamadığım gezmeler, doğum günü partilerini saymıyorum bile sözlük. ama iyi olmuş, böyle böyle paranın kıymetini bilir, düşene de el uzatır hale gelmişiz. öğrenciyim hala, ilerleyen zamanlar için beklemedeyiz.
