Pamuk gibiyimdir, insanları kırmadan önce çok düşünürüm. Düşünerek kıranlardanım en azından. Kendime güvenim sonsuz değil ama mantıksız da değil. inandığım doğrular için savaşmam, sadece onların gerçekten doğru olup olmadığını görmek için beklerim.
Düşmanlarımı kendim belirlerim. Başkasının hainlikle suçlayarak önüme koyduklarına saldırmak acizliğine düşmem. Aynı havayı soluduğum insanlarla didişmek yerine mesafe koymayı tercih ederim.
Buraya kadar olan kısım yaşam felsefesi, aşağıdaki yazdıklarım ise benim için kavram mücadelesi...
Evdeki kumbarada biriken parayla en fazla bir mega paket çocuk bezi alabiliyorken aslında bir havuzum olsa havuzda biriktirdiğim paralarla gazete ve televizyon alabilirim.
Siyasete bulaşmak yerine ticarete meyil verseymişim, küçük bir nüansla; büyük arazilerim, 6-7 tane takam, uçuran ihalelerim, kaçıran uçaklarım bile olabilirmiş meğer.
Haksızlıkları sorgulamak yerine haklı olduğuna inanan babaların yanında olsaymışım, kafam başka olurmuş.
"Dayım olsa var ya!"mantığını büyük bir millet olarak aslında küçük küçük yaşarken, götüren dayılara çok da kızmamak gerekiyormuş onu anladım.
Mesela biat kültürü var. Bir dönem "biat ederim"ciler çok iken bugün kendi cephelerinde biat edenler karşılıklı çiyaklaşıyor, bana ne oluyor?
Ayak numaram her markada değişiyor. Bu durum bazen dez avantaj yaratıyor.
Bir elim verse aslında öbür elim hiç görmeyecek de, bir elimin gizliden vereceği kadar malesef hayırsever olamadım.
Bir de kolumu fazla uzatınca konbinasyonuma pek de uyuşmayan kol saatim ortaya çıkıyor.
Kadro olayı herkesin işi değil aslında. Dengeli seçim yapmak lazım. Herkes de forvette olur mu be mubarek?
Bu aralar Askeri ücretler de artış olabilir diyorlar. Aslında Öz'ünde iyiydiler.
Tüm bunları bi kağıda yazdıydım ama, bir şafak baskınında;
