Nasıl bir semaydı o öyle,
istesem gün ağarırdı karanlığıma inat.
Gözlerimize doğardı ışığın berraklığı.
Zifiri mahkumiyetim ömürlere bedel,
Hiçliğe ait.
Sefaleti getiren mal mülk olmadı bu sefer.
Boşalmaya zorlanmış hakikatin damarı,
Hissiyatin temeli idi.
Zelzele değil, yüreklenenlerin kendisi oldu.
Ne inançtı kaybolan ne zikir.
Her vakit sebep olandı, salim olmayan fikir.
