bir zamanlar asla geçmeyeceğini düşündüğüm. bu başlığın ilk entry sini girdiğimde öyle büyük bir acı yaşıyordum ki... önceleri herkese derdimi anlatırsam, paylaşırsam eğer acım biter sandım. kopar içimden, kalbimden... sonra yavaş yavaş o da çare olmadı. baktım ki insanlar olur olmaz yorumlar yapıyor acım daha da katlanıyor. geceyarısı gözyaşları içinde uyandığımda annemin koynuna sığındım. sanki tek çarem oydu. ilacım oydu. çünkü biliyordum ondan başka hiç kimse beni o kadar sevemezdi. herkes zamanın bu acının tek ilacı olduğunu söylüyordu ama zaman bir türlü geçmiyordu. sonra ben bile anlayamadan zaman geçiverdi. acım küllendi. aşk sandığım şeyin öyle olmadığını anladım. boşluktan, yanlış zamandan, yanılgıdan ibaret olduğunu ve yaşadığım şeyin aşktan çok "tutku" dan ibaret olduğunu anladım. geçiyor canlarım. aşk acısı da, geçmez sandığınız zaman da geçiyor.
