neye inandıkları ya da inanmadıkları umrumda olmayan insanların sahip olduğu felsefe/dünya görüşü. tıp kı ateistlerin ya da inanç sahiplerinin olduğu gibi. kim neye inanırsa inansın o beni ilgilendirmez lakin durum değerlendirmesi yapmak niyetindeyim. bu konu içersinde tanrı olgusunun ispatının ya da inkarının kanıtları olduğu gibisinden birşeyler gördüm ve görür görmez muhalif olma ihtiyacı hisseettimç.
iki taraftan da duruma bakacak olursak; yani ispat ve inkar kanıtı. tanrı kavramı ne '' abi düşünsene şu kadar yıldız kainat gezegenler... bunları yaratan bir kudret olmaması mümkünmü''lerle ispatlanacak ne de '' e abi göremiyoruz işte o halde yok''larla inkar edicelecek kadar sığı bir kavramdır. zaten durum böyle olsaydı o zaman benim inandığım tanrının kudreti hakkında şüphem olurdu. şükür kü bizim gibi sığ değil söz konusu zat.
şöyle düşünün ki; eğer yoktan varedicinin inkarı veya ispatı mümkün olsaydı onun bizim kafalarımıza vura vura anlatmaya çalıştığı ''dünya hayatının bir imtihan olması'' mevzuunun hiçbir anlamı kalmaz üstüne üstlük tanrı kendiyle çelişmiş olurdu. lakin mevla hazretleri bütün acziyetlerden noksan olduğu için ki bizim düştüğümüz yanılgıların hiçbirine haliyle düşmemekte.
agnostistlerin görüşü; şayet allah'ın inkar veya ispatının kanıtlanmasının mümkün olmayacağı yörüngesinde ise bu kadar konuştuktan sonra muhalif olmak ahmaklığın dik alası olur lakin allah'ın olup olmadığını bilmiyoruz şeklini alan bir maneviyata sahip iseler, orda sonuna kadar muhalif olurum hayatım boyunca onu ispatlayamayacağımın farkında olsam da. çünkü ispatdan daha mühim şeyler yaşıyorum. bütün hücrelerimin kabul ettiği bir zatı dilimle ''bilmiyyorum var olup olmadığını'' şeklinde zikretmem ne kadar akılcı bir çözüm olur, şüpheliyim. seni hiçbir zaman kanıtlayamayacağım ey rab! kusurumu affet lakin her zaman içimde hissedeceğimden şüphen olmasın.
