Oyundaki durağanlık ve başkası adına karar verme fasılları ağır psikolojik baskı yapıyor.
Bi bölümde bulduğum bisküviyi dalgınlıkla gazeteci kıza ikram ettim kız -o bisküviyi küçük kıza (clementeine'e) vermelisin, ihtiyacı olan o- dedi. Yer yarılsa da içine girseydim.. Nasıl utandım.. Orda masum, yardıma muhtaç minik clementeine varken sen git sanki asılır gibi adileş gazeteciye ikram et ve o da seni böyle g.t etsin..
Öyle utandım ki clementeine'nin yüzüne bakamadım. Gazeteciye yaklaşmadım, soğuk davranmaya çalıştım.. Kendi kendime ne şerefsiz adamsın diyesim geldi. Zombiler gelip taşaklarımı ısırıp gargara yapsaydı da o anı yaşamasaydım.
