benim çocukluğum çok güzeldi aslında. hep bir şeyler isterken hatırlıyorum kendimi. bu istekleri karşılamada birinci mercii olan babam daima meşguldü. işten güçten arta kalan zamanı ya kahvede arkadaşlarıyla fayans döşeyerek, okeye dönerek geçirirdi ya da televizyonun karşısında ense yaparak.. en önemli atraksiyonumuz bahçede yaptığımız mangaldı. o bahçeyi bugün mumla arıyoruz ailecek...
mesela çocukluğumun yaz tatillerinin dönüşü hep zor olmuştur. okulda, evet tatilde ne yaptınız çocuklar ? sorusuna verdiğim cevaplar standarttı. bu tatilimi evde geçirdim. kuran kursuna gittim. arkadaşlarla at gibi top oynadık. bir de antalyaya tatile giden en can arkadaşımın tatilden dönmesini bekledim. it oğlu it her sene antalyaya gider gelince yaptıklarını anlatır, ben de babama anlatırım. kimden duyuyor bu çocuk bunları der babam biraz da fırçadan sonra siktir git lan odana der ve ben de odama giderim.
bugünkü bekleme gücümü, kuvvetimi çocukluğuma borçluyum. o değil de ne beklerdim be...
