sözlük bazen o kadar yalnız hissediyorum ki. mesela şu an. konuşacak, dertleşecek adam gibi kimse kalmadı. olanlar da hep uzak hep uzak. günlerden beri bu ruh halinden çıkamıyorum. hani millet tatilde eve geldiğinde canım evim, canım çocukluk arkadaşlarım sizi ne kadar özlemişim moduna giriyor ya, bende tam tersi işte. evde yapacak bir şey bulamıyorsun hadi arkadaşlarla buluşayım diyorsun kaç aydır görüşmedin sonuçta ama muhabbetler o kadar yabancı ki. kendimi çok yabancı hissediyorum onların yanında. konuştukları, hoşlandıkları şeyler o kadar uzak... ve ben de o muhabbetlerden zevk alıyormuş gibi görünmek zorundayım. ilk zamanlar düşünüyordum acaba bende mi bi gariplik var diye ama bana hitap etmiyorlar arkadaşım. kimse için hele de böyle bir durumda kendimi değiştiremem. aksi halde kendime hemen bi instagram hesabı açmam ya da gittiğim tüm beni entel gösterecek yerlerde check-in yapmam lazım.
kendini geri çekince bi de trip yeme durumu var o da ayrı. 'yaa o unuttu bizi yaa, oğlum baksana şuna o kadar zaman oldu bi buluşalım demedi' ama sor bi neden diye!!!
istiyorum ki sözlük sabahtan akşama kadar müzik konuşabileceğim bi arkadaşım olsun. açgözlülük yapmıyorum bak bikaç tane olsa yeter.
tatil zamanlarında depresyona girmemi engelleyecek bi'şey'ler lazım. öyle işte...
