NEFESiM OLAN ADAMA
Hissediyordum tüm bedenimde uçuşan kelebekleri yaz rüzgarlarını güneşin ısıttığı gibi ısıtan kalbimi;gülüşünü..Özlemek hiç bu kadar soğuk olmamıştı..Sonbaharda yapraklarını döken ağaç gibi düşüyordum kalbinden yavaş yavaş..Canım acıyor mu acımıyor mu hissedemiyorum terk ediyor kelebekler siyah olan kalbimi..Terk ediliyorum terk ediyorum ! Kelebekler beni ben kalbini. Sevdirebilir mi bir insanın gülüşü kaybolan her şeyi. Özletebilir mi bir yaz güneşi sonbaharın yalnızlığını çıplaklığını. Varoluşluğumda kayboluyorum eriyen bir dondurma gibi ama arkamdan ağlayan hiç bir çocuk yok...Özlemek sadece bir eylemse neden milyonlarca insanın yüzünde sonbahar yağmurları sözlerinde fırtınaları ? Bir tusunami tarafından alınıp gidilen hayalleri? Kalanlarla mutlu olunur mu ? Yeniden çarpar mı o kalp bir insanı hayata döndürürcesine. Mutluluğu görebilir miyiz gülüşlerinde hissedebilir mi yeniden tüm bedeninde uçuşan kelebekleri ? Ya da unutur mu her şeyi ? Yeni bir hayat belkide mutlu senaryolarla dolu olan rol icabı gülümsemeler belkide iyi bir oyuncudur fark etmez kimse bunu ya da severim bir adamı yeniden değil ilk defa ..Özlerim belki ama gülümserim ilk aşkım olana elveda ederim belkide gülüşlerimle ona Nefesim olan adamı bulduğumda...
