seni o yatakta, avurtların çökmüş, kolunu kaldıramaz halde gördüğümde çok küçüktüm. odada gözyaşlarını saklamaya çalışan, meşgul görünmeye çalışıp, ağlamak için başka odalara kaçışan kadınlar... annem itmişti odaya beni, gözyaşlarının arasından gülümsemeye çalışıyordu. biliyordum, küçüktüm ama ağlıyorlardı biliyordum. şimdi sadece bana baktığın o anı hatırlıyorum. dudaklarını kıpırdatmaya dahi mecalin olmadığı halde bana gülümsemeye çalıştığını hatırlıyorum.
kalbinde ağrıyan bir hastalık, '' kanser''...öldükten sonra rüyalarıma girdin hep... geç tanıdım seni ya da erken kaybettim. her ölüm erken ölümdür, ama bir sarılmalık daha yaşasaydın...
