"Haklısın ben de çok değiştim,
ya sen başkalarıyla nasıl seviştin?"
Son kez göreceğim seni sevgilim.
Bu sefer ne sarılabileceğim sana, ne öpebileceğim seni, ne de güleceğiz beraber.
Acıların en hası değildi ama benim yaşadığım en büyük acıydı gidişin.
Hayatımın şokuydu hiçbir açıklama yapmadan elveda deyişin.
Birde beni bıraktıktan sonra sanki hiç var olmamışım gibi yaptıkların kendimi sorgulamama neden oldu:
Ben mi hayal dünyasındaydım? Sen'le süslediğim her anı kocaman bir yalandan mı ibaretti?
Yok yok, olamaz. Sen de beni sevdin. iliklerine kadar hissettin aşkı, biliyorum.
Ve işte birkaç gün sonra öğreneceğim çekip gidişinin sebebini.
En son görüştüğümüzde hava sıcaktı, temmuzdu. Ilık bir rüzgar vardı. Sen bana sımsıkı sarılmıştın, öpmüştün koklamıştın. Havuzdaki ördekleri izlemiştik hani...
O günden sonra ben birdaha öyle huzurlu, mutlu hissetmedim.
"Aşk nefrete ne yakınsın"
Sana beslediğim onca iyi hisse karşılık öyle bir şey peydahlandı ki içimde, tüm hücreme yayıldı: nefret.
Hem deli gibi sevip hem de ölesiye nefret ettim senden.
Yanımda olmadığın her an için kızdım sana, suçladım hep.
Bunca sensiz ay, gün, saat sonrasında rüyalarımda bana eşlik eden suretini tekrar karşımda görecek olmak nasıl hissettiriyor diye sorarsan: gergin.
Biz hiç böyle olmamıştık, hiç bu denli yıpranmamıştık, bu kadar kızmamıştım, üzülmemiştim. Yaşadıklarımızı çöpe atmanın verdiği nefretle bakmamıştım sana. Ama birkaç gün sonra bana hissettirdiklerini hissettireceğim sana.
Beni geri kazandığını düşünürken hayatındaki bana ait her anıyı kazıyarak gideceğim senden.
Ben senden hiç vaz geçmedim, hep sevdim hep özledim seni.
Ama teninin kokusu değişti artık senin, başkaları dokundu sana.
Sen, benim tanıdığım insan değilsin artık.
Kanattığın yaramın hesabını soracağım sana sevgilim.
