kaldıramadım bu dünyayı, acizliğimi farkettim, elimden birşey gelmiyor diye yardım istedim...açlıktan ölen çocukları, tecavüze uğrayan kızları, intihar eden insanları, çocuk gelinleri düşündüm.aynı boktan hayat devam ediyordu.bana mucize göster dedim...bütün bunlardan sonra gerçekten düşünebilen ve bilgi sahibi olan ateistlere hakaret ettiğimi anladım. sürekli huzuru, mutluluğu, başka insanlarda aradım. hiçbir zaman kendi kendime yetemedim ve çok korktum.kendimi aşarak yada belki gözardı ederek sadece başka insanlara yardımcı olmak ve ben ne kadar acınası durumda olsam bile onların yüzlerini bir anlığına nasıl güldürebilirim diye düşünmeyerek yaşadım, dedim ya korkuyordum.çok korkuyordum.kimse beni suçlamadı bu yüzden tabi.karanlıktan korktum, yalnızlıktan korktum, sevgisizlikten korktum.sonunda bütün korkularım beni boğdu ve ben herşey için yüce varlığı (yada yokluğu) suçladım. sonrasında buraya bir yazı yazdım.ağlayarak, korkarak, evdeki bütün ışıkları açarak, yalnız kalmamak için bir tarafımı yırtarak ve pes etmiş bir vaziyette.sonrasında anladım...
