oldukça mutsuzum ve gün geçtikçe mutsuzluğum artarak devam ediyor. sanki kürk mantolu madonna'nın raif'i gibiyim.
hayal dünyam onunki kadar geniş, belki de değil.
yemek yiyorum, uyuyorum, yemek yiyorum, uyuyorum, yemek yiyorum, uyuyorum..
hayal ettikçe mutlu oluyorum, uyandıkça mutsuz..
gün geçtikçe yoklaşıyorum sözlük.
ölsem, sanırım haftalarca fark edilmez yokluğum.
ben de var olmalıyım dedikçe nietzsche'nin hiçliğinde boğuluyorum. kendimi nereye koysam fazlalık, ne yapsam hata, ne söylesem yanlış.
hani; dünyaya gelmeden önce bize fikrimizi soran oldu mu diyen güruh var ya, onların isyanlarında kendimi buluyorum.
sanırım fikrimi soran olsaydı; bana sunulmuş dünyayı reddederdim. hiçliğe karışmış o kadar vücut varken var olmamın sebebini araştırıyorum, bulunca söylerim ben size.
