geçenlerde yaşadığım bir olayı anlatmak istiyorum.
geçen hafta bir gün babam yine çok içmiş götü başı dağıtmış bir vaziyette. annem rica etti benden oğlum babanı alır mısın o halde araba kullanmasın diye. gece 3 civarı çıktım evden otobüs veya dolmuş olmadığından dükkanına kadar yürüdüm. gittiğimde baya boktan haldeydi zaten. biraz çaba ile arabaya bindirmeyi başardım. eve gelesiye kadar her zaman ki gibi güzel küfürler savurdu, bana nasihatlar verdi. eve geldik banyoya soktum kustu bi güzel. sonra yatağa götürdüğüm o sırada gel konuşalım seninle dedi. bu zamana kadar bir gün oturup babamla konuşmuş adam değilim ama gel konuşalım dedi. ben yine her zaman ki gibi aynı klişelerden söz edeceğini sanıyorudum ama o şöyle başladı konuşmasına.
-oğlum ben bu yaşıma kadar çalıştım. dile kolay 12 yaşımdan beri çalışıyorum. çocukluğumu yaşayamadım, bak geldim 45 yaşıma kaç sene oldu hala size bakmaya çalışıyorum ama bundan sıkıldığımı zannettme ben size her türlü bakarım. senden tek isteğim var oku oğlum. bu zamana kadar pek iyi bir baba olamadım belki ama en azından kendini kurtar. kendi babam kadar yaşayacam ben 60ında ölücem, en azından senin adam olduğunu göreyim. bak ben çok gidip geldim yürüyerek işten eve evden işe. 10 km yol yürürdüm halanlarda kaldığım sıralar. babam anam erken gitti bakacak kimse yoktu bana ama senin şuan imkanın durumun varken üzme beni be oğlum da oku adam ol dedi.
bu zamana kadar pek ciddiye almadığım babamı o zaman ciddiye aldım. ailem pek ebeveyn olmak nedir bilmeseler de bizim için kötü düşünmediklerini o zaman anladım..
