şimdi azizim, liseli ergenin sırf hava yapmak için eline d90 alması bu klasik makineye hiç bir şey kaybettirmez. 2 tane özentili bilmem ne zikim photographi yazdı diye makinenin hakkını yemeyelim. kendisinin fotoğraf makinesi kolleksiyonu bulunan rahmetli barış manço abimizin bir şarkısında dediği gibi "altın çöpe düşse değerin kaybeder mi ?"
d90 2008 yılında piyasaya sürülmüştür. yıl olmuş 2014 ve hala değerini, önemini, klasını asla yitirmemiştir. üstelik piyasaya ff sensörler tozu dumana katarak girmelerine karşın d90 hala zirvedeki yerini korur.
ne nikon; ne de canon babamın oğlunun markası değildir. bu nedenle " yok bu kötü, şu fıstık." gibi tartışmalara girmek mantıklı değildir. her makine farklı gereksinimlere yanıt verir. sen kapalı mekan çalışacaksan ayrı, makro çalışacaksan ayrı; gece yıldız pozlayacaksan ayrı makine ve lensler almalısın.
fotoğrafçı dediğin manuel ayarlarla fotoğraf çeker. öyle otomotik ayarlarla fotoğraf çekip " ya bu ne zikimden çekiyor. beş para etmez bu." diyen dürzüleri iplemeyin yeter. en değerli romanlar en pahalı daktilolarla yazılmamıştır. fotoğrafı beyin çeker. makine sadece bir araçtır. hiç gitar çalmayı bilmeyen adama fender, gibson gibi gitarı versen kaç yazar. işte fotoğraf makinesi de aynı böyledir, sahibine göre kişner. ama bazı makineler soylu atlar gibidir, bir klası vardır.
d90 yaşayan bir efsanedir. yeter ki siz kullanmayı bilin. aha da size kendi çektiğim fotoğrafla kanıtı:
