yaşanmadan önce ne kadar ortaya çıkacak vaziyet hayal edilmeye çalışılırsa çalışılsın beklenenden çok daha fazla koyan, üzen olay.
74 yaşında, artık kalbi dışında sağlam organı kalmamış biraz da tatlı-aksi bir adamdı dedem. 4 yıldır karaciğer kanseri-siroz-prostat-dalak-trombosit düşüklüğü gibi yığınla dertle uğraştı, öldüğü zamana kadar hiç yataklık olmadı. bir yerde yaşını da düşünürsek ölüm elbette bi kurtuluş. lakin işin insana koyan başka boyutları var.
yılda bir kez görürdüm dedemi. farklı şehirlerde yaşadığımız için. çocukluğumda bana inanılmaz şeyler anlatırdı, bense inanırdım. şener şen'in meşhur aslan avcısı ziya tiplemesi gibi. sonraları çok fazla konuşma fırsatımız olamadı. hastalığının ciddileştiğini duyup da otobüse atladığımda hala kabul etmek istemedim öleceğini. o da beni beklemiş galiba, otobüsüm inmeden 15 dakika önce gözlerini kapamış hayata. 4 torunu var rahmetlinin ben dahil. ne yalan söyleyeyim en uzak benimdir gibime geliyordu ona. ikisi zaten hergün beraberdi onunla, benim kardeşim de doğal yapısı itibarıyla sevecendir. bu sebeplerle beni de sevdiğini bilmeme rağmen, dürüst olayım, en uzak torunu olduğumu sanırdım. aslında tüm akrabalara benzer duygular içindeyimdir. dedem öldüğünde pantolonundan dört resim çıktı. kendisinin ikisi aynı biri daha genç dönemde çekilmiş üç vesikalık fotoğrafı. ve benim bile varlığını unuttuğum öss için çektirmiş olduğum bir fotoğrafım.
