eski sevgilimin benim için biçilmiş kaftan olduğunu düşünürdüm hep. sanki ondan başka hiç kimse benim için olamaz, bu dünyadaki doğru insan oymuş gibi haraket ederdim. gerçekten kedi ciğer hesabı yapmıyorum ama haraketlerini gözlemliyorum şu an hiç bana göre değilmiş. kendini kültürlü göstermek için kitap okumaya çalışan, hala okuduğu her kitabın hayatının kitabı olduğunu zannedip benim yıllarca önce tükettiğim afilli filintalar tarzı oluşumlara şu an hayran hayran bakan -yazan kim kaldı ki- bir kız düşünün. edebiyattan anladığını düşünüp şiir okumayan bir insan desem daha net olur muyum? dün uğur mumcunun ölüm yıl dönümüydü ve hemen twittera cafcaflı bir fotoğraf iki üç süslü söz. ohh vicdan rahatlatmaca. sorsan uğur mumcu kimdir, necidir, türkiye sosyalizmi hakkında neler biliyorsun, kim neden öldürmüş olabilir diye emin olun saçmalamaktan başka bir şey yapamaz. hatta muhabbeti daha ileri götürüyorum bugünün ölüm yıldönümü olduğunu %90 internetten öğrendi. farklı olma çabaları. 16 yaşındaki ergenler misali, ergen demişken hala profil fotoğraflarını momentcam'den yapıyor. tiksindim resmen cidden. benim bir kıza aşık olmam nelere şnandığı ve neler yaptığına bağlıdır ve böyle bi salağa gerçekten değer verdiğim için pişmanım.
