basketboldan anlamamama rağmen milli takımı takip ettiğim için seyrettiğim maç. ömrümde 5-10 defa basket topuna dokunmuş olmakla beraber, buradan tanjeviç'e sesleniyorum. beni de çağır lan oraya.
-takım zaten savunma yapmıyor, ben hep ileride beklesem, ilyasova denilen güzel abimiz potadan dönen topu bana atsa, 5 denemede 1 basket kesin çıkarırım. al sana hızlı hücum.
-ortalarda bir yerde 40 dakika hareketsiz dursam, elime gelen her topu öylesine potaya doğru sallasam, maç içinde 20 defa yapsam en az 5'inde bizden biri tamamlar. al sana 5 de asist.
-hadi hiç oyuna almadın beni diyelim, kenarda kendi kendime mehter marşı mırıldansam illa ki bir kıpırdanma olur takımda. al sana motivasyon.
-lan tanjeviç, hadi ben de bi boka yaramadım diyelim, en azından çıkar aslanlar gibi "kazmanın biri kendini zorla davet ettirdi milli takıma, onu deneyelim derken 30 sayı fark yedik" dersin de milli takımın şerefini kurtarırırım ulan!
şimdi gelinen noktada;
çeklerle yapılacak maçı benim izlemeye cesaretim yok, sahaya çıkanın neye cesareti olsun ki? yazık... nereden nereye geldi milli takım.
