toplamda on iki kere izlediğim bir (bkz: jim jarmusch) filmi. başlı başına bir hüzün abidesi. her izleyişte farklı bir tadın damağınıza yapışıp, damağınızdan tüm eklemlerinize doğru yayıldığını somut olarak hissedersiniz.
gerçekçidir. o kadar ki; o sessiz ve gri odada oturanın, arabada giderken hiç konuşmadan pencereden dışarıya bakanın siz olduğunuza o kadar kendinizi inandırırsınız ki, kalkıp masadan bir sigara alıp yakmaya, sigarının külünü dökmek için arabanın penceresini açmaya çalışırsınız. karlı bir görüntü gelir ekrana ve siz üzerinize giydiğiniz penyenin üzerine gider bir hırka giyer ve sıkıca sarılırsınız.
