sözlüğe girdiğimde ilk yaptığım şey itiraflara girmek olmuş bunu fark ettim. sanırım çoğunlukla bu başlık altında entry giriyorum. böyle bir içimi dökesim sonra güne devam edesim geliyor nedense. dün ona bu sözlükte yazdığım bir entryimi gönderdim. o, onun gözüne bakmayacak kadar onu unuttuğumu düşünürken ben onun gözlerine tekrar esir olmaktan korkuyordum.
affedersiniz ama hayat o kadar boktan ki. tüm gün uyuyup sadece o yatakta götümü büyütmek istiyorum. uyanık olduğum zaman sürekli düşünmekten yoruldum. arkadaşlarımla konuşurken bile aslında ben konuşmuyor gibiyim aklım sürekli onda, onun yanındakinde. sınavlar bitti hala Aydın' a gitmiyorum. biliyorum çünkü gittim mi annem başlayacak noldulara sonra ben annemin yanında ağlamamak için sıkıcam kendimi sonra onu terslicem. hem annemin vicdan azabını çekicem hem 'o' nu düşüneceğim.
annemin yanında nedense daha bir hassas oluyorum. evet annem beni böyle görmemeli. ben bir üzülüyorsam o on üzülür o anne çünkü. bense hayatı yavaştan yaşayarak belki de arada aynı hatalarla öğrenen annemin yavrusu. hiç bir zaman annem gibi temiz yaşayamadığım bu hayat.. diyorum ya boktan. çok boktan.
