mahmut sağına ve soluna baktı göğüs kafesinde bir cehennem yaratan kurşunun açtığı yaradan oluk oluk kan dökülüyordu. sırtını duvara vermişti kendi kendine sayıklıyordu
-nereye gitti arkadaşlarım
-nerede aynı davanın adamları
-hani hepimiz birimiz içindik
gözlerinin ufku küçülüyordu mahmutun parkası kan kırmızı olmuştu. karşısında edepsizce kahkaha atan gökhana bakıyordu. gökhanın gözlerinin içinde mahmutun çarezisliğini görmek mümkündü.
sürekli yanıp sönen sokak lambasının hemen altında bir gölge belirdi ve o şiddetli ses duyuldu
-mahmuuuuutt!
Serkan gelmişti, belindeki 7. 65 silahı çıkarıp gökhanın önce karın boşluğuna daha sonra karaciğerine iki kurşun sıktı gökhan da elinde bulunan beratta magnum ile serkanın gırtlağına bir kurşun sıktı. üçüde yerlerde kan revan içindeydiler. mahmut can vermiş gökhan ve serkan da can çekişiyordu.
Ölüm meleğine selam durmuştu üçü de. gelen polislerin dikkatini çeken ise mahmutun önünde durduğu duvarda yazan şu sözlerdi.
"Bilmem adem oğlu anlar mı beni?
Söylesem duyar mı sesimi?
Üstadım iyi buyurmuştur;
gönül gelgeç gönüllü bir dosttur!"
