ilham verici bir film olabilecekken, "herkes jobs gibi olabilir" motivasyonu sağlayabilecekken resmen "jobs gibi olmayın" şeklinde ibretlik bir biçimde göstermişler adamı. gerçek hayata ne kadar bağlı kalmış bilmiyorum ama baya itin götünde gösterilmiş yaptığı şeylerle jobs.
sonracığıma, olayın inovasyon ve eureka! kısmı atlanıp şirket içi game of thrones öyküsü anlatılmış bir nevi. en büyük handikap ise sahne geçişleri ve kurgu. jobs arabayla gidiyor, hop on sene geçmiş, ofise girip "vay eski günler" muhabbeti yapıyor eski dostlarıyla. sonra başka bir sahne giriyor, tey anam on yıllar geçmiş kendini çiftliğe vermiş vs. bir türlü bütünleşemeyeceğimiz kopuk bir anlatım hakim film boyunca. formülizasyon yanlış. durgun sahneler + hoop gaz müzik epik sahne + durgun sahneler + hoooop gaz müzik epik sahne. skeç mantığında kurgusal parçalardan oluşturulan ve bu şekilde çekilen filmler asla bir bütün olamazlar.
yine de meraktan izleniyor sonuna kadar, ıkıla sıkıla. ama bir social network değil. gözümde iki puan arttı filmin değeri, jobs'u izledikten sonra. en iyisi biyografi kitaplarına dönmek.
not: woz'un ayrılışı, jobs'un bill gates ile görüşmesi gibi beklenen sahneler mevcut. ama daha önemli detaylar yok filmde.
