çok fazla (evet farkındayım anlatım bozuklugu oldu) yazacak şey vardır ve bu yüzden nereden başlayacağını bilemezsin ya bu öyle anlardan biri. aslında çok da uzun olmayan bir zamana çok güzel şeyler sığdırdık biz. evet bir bunaltıcı yaz okulu günü başladı tanışmamız... sonra tüm mevsimleri beraber sevdik. kışı sevdik beraber ama sonbaharın tadı başkaydı bizim için. küçücük şeylerden mutlu olan 2 ufak kız cocuguyduk adeta. minik pasta tarifleri, değişik çaylar, zaten sohbetin eşsiz tadı yetiyordu bize. ama özlüyorduk hep birbirimizi ve bi telefonu yetiyordu 'k.b.b ben geliyorummm' beni alıyordu bi sevinç. sonra gece yarısı sohbetleri, onun uykusunun bizde hep erken gelmesi... benim buna sitemlerim. sabah o enteresan uyanış... yanına gidip fısıldasanız dahi, 'hooop ne deprem mi oluyoo!?' edasıyla uyanır her defasında. sırf mutlu oluyorum diye itina ile bakılan kahve falları... hatta benim telefondan sekilleri tarif etmem ve buna istinaden tahminler etmesi. dışarıdan nasıl gözükür bilmem ama, içerisi kocaman bir kalp onunki. bir adım atana bin adım gelecek kadar güzel... derdiniz derdi olur, seninle ağlar ve güler. mutluluktan ağlamayı da ben bir onda gördüm. 'en son ne zaman mutluluktan ağladınız' diye sormuştu bir kere. düşündüm... hiç. ama sonra belki de bu vesileyle bir kere ağladım mutluluktan... ayrı yerlerde olsak da beraber gittiğimiz konserler vardı. yanyana olmak gerekmiyorduki zaten beraber dinliyorduk... çok çok yazacak şey var ama ancak bu kadar toparlayabiliyorum işte... yalnızz bir de hastalıklardan başını bir kurtarabilse, hastanelere gitmekten ciğeri soldu. ankara nın yolları aşındı. doktorlar fazla mesailere kaldı,zengin oldu sabrı ve çabası takdire değer. tez zamanda bitecek insallah bunlar. güzel günler göreceğiz güneşli günler...
