ilk öğretmenlik tecrübemde yasadığım güzel bir anımdır..
okulumuz ücra bi yerdeydi ve hava soguk olduğunda sınıftaki küçük klima sınıfı ısıtmaya yetmiyordu. sabahcıydık ve sabahın seher vakti soğuğu iliklerimize kadar hissetmeye yetiyordu. günlerden bir gün hava yine cok soğuktu ve klima sanki soğuk üflüyor gibi etkisizdi. nerdeyse bütün sınıf hastaydı. üstelik öksüren nezle olan cocuklar da 40 kişilik sınıf olunca hemen birbirlerinden kapıyorlardı hastalığı. enes sifayı kapmıs olacak ki konusmakta zorlanıyordu. bir yandan burnunu silmeye calısıyor bir yandan hapsuruyordu. aynı zmanda titriyordu.
öğrenciler 7 yasında 2. sınıf ögrencisiydi. ve duygularını hissettiklerini öyle derin ifade ediyorlardı ki, içinden gecenleri masum yüzlerinden anlayabilirdiniz. enes parmak kaldırarak yanıma yaklastı. öğretmenim üsüyorum.... ve bu cocuklar 2. sınıf olduklarından evlerine kendileri gidip gelemiyorlardı. velileri okula birakıp okuldan alıyordu. işte o gün de enesi annesi okula bırakmıs, tekrar cıkısta gelecegi için de enesin montunu yanına almıstı. enese üşüdüğünü söylediğinde montunu giyinmesini söylemiştim. ama montunun sınıfta olmadığını söylemedi. belli ki farkettirmek istememişti. sonra öğretmeni olarak farkettiğimde sordum. neden giymiyorsun diye. cok üşümüştü. dudaklarından belliydi.hemen farkedip üzerimdeki montu cıkarıp ona giydirdim. elimdeki cay bardagına minik ellerini tutturup ısınmasına yardımcı olmaya calıstm. o an yüzü pembeleşmeye baslamıstı. sarıldığımda yavas yavas titremesinin gectiğini hissediyordum. ürkek bir kus gibiydi... sessizce nefes alıyordu. hatta bi ara uykuya daldı, uyandırmaya kıyamadım. bi an uyandı ve boncuk gözlerle bna baktı. ve dediği şey beni benden aldı adeta... ısındın mı enes? ısındım anne!! bu kelimenin sıcaklığını ve bu duyguyu ilk kez yasıyordum. enes gayri ihtiyari anne demişti, ama ben o anı ömrüm boyunca unutmayacağim...
