Yalnızlık çamura benzer, bulaştıkça bulaşır tüm vücuduna. Oradan yayılır en küçük hücrelerine dahi. Yalnızlık alın yazısı gibi gelir başta; lakin yalnızlık uçurumun kenarında anlaşılır. Biri gelir ve seni aşağı iter. Arkana dönüp baktığında en güvendiğin insandır bunu yapan.. Sonra anlarsın yalnızlığa mahkumiyetin sebebini.. Gözlerinde kaybolduğun, koynuna alıp uyuduğun insan acımadan iter seni ve yalnızlığa mahkum eder..
Sonra anlarsın hayatın tatlı olduğu kadar acı olduğunu.. Sen gözlerinde kaybolup sarhoş olmayı arzularken, o acımadan iter seni yalnızlığa.. Yalnızlık bazen böyledir işte, biri gelir ve arkadan iter.
