genel anlamda başarılı bulmadığım kitap.
bu öykü işi cidden çok hassas bi' iş. yalandan bi dünya yaratıyorsunuz ve okuyucuyu buna inandırmaya çalışıyorsunuz.
öykünün yoğunluğundan ve sarkma lüksünün olmayışından söz edilir. bu durumda her cümlenin ayrı ehemmiyeti var.
öykülerin çoğu kahraman anlatıcıyla yazılmış. bu hassasiyeti artıyor. PEKi NASIL?
misal, 16 yaşında bir çocuk bir öykünün ana karakteri ve başından geçeni anlatıyor diyelim.
yazılan cümleler, o çocuğun ağzından çıkabilmesi muhtemel cümleler mi?
bence, karakterlerinin boylarından büyük cümleler kurduğu öykülerin gerçekliği zedeleniyor.
tabii, gerçekliği zedelenmesin diye edebî dilden uzaklaşıp fiil çekimlerinin yalan samimiyetine kapılınca da öykü eksik oluyor.
"bir merak düşüyor içime, okuyorum" ya da "aklımda dün gördüğüm rüya dolanıp duruyor" üzerinde çok düşünülmüş cümleler değil, bence.
"her şey tarih oluyor" isimli öyküde bir cümle VS. ile bitiyor yahu. vesaire bile değil. VS.
sonra, karakterlerin ayrı paragraflarda söz aldıkları bi tekniği birden fazla öyküde uygulamış. aynı numara. ı-ıh.
başkalarının değinmekten çekindiği konulara değinmek iyi güzel ama gerçekliğe de dikkat etmek lâzım.
beni en çok etkileyen metin ölüler uzar oldu. yüklem oldukça az. her şeyi apaçık ortaya koyma kaygısı yok.
