ilk kez 2011 senesinde haberlerde duyduğum zaman kelimenin tek anlamıyla kahrolmuştum, özellikle de 17 aylık bebeğin defalarca tecavüze uğradığı için şu an yürüyemediğini, vücudunun her yerinin çürüklerle kaplı olduğunu ve tek gözünün mor olduğunu öğrendiğimde hıçkıra hıçkıra ağlamıştım.
daha sütten bile kesilmeyecek yaşta bir bebeğin beslenmemesi yüzünden kanında ciddi demir eksikliği olması da cabası. şu ana dek bir sürü extreme olay duydum hepsine alışabildim ama hangi hastalıklı beyin yeni doğmuş bebeğe yan gözle bakmaya cüret edip defalarca tecavüz edecek cesarete sahip olabilir bir buna asla alışamadım işte. alışılacak gibi de değil zaten. söyleyecek söz, edecek hakaret bile bulamıyorsun, kitlenip kalıyorsun ancak. allahından bulsun da diyemiyorsun, allah'tan bulacak olması bile yetmiyor.
sonra adam hücrede kalmaktan sıkıldığı için koğuşa çıkmak istediğini anlatan bir dilekçe veriyor, evet sanki onlarca yüzlerce namus cinayetinden içerde yatan mahkum yokmuş gibi. adamın suçunu biliyorlar, tek gözünü çay kaşığının sapıyla oyuyorlar. tam öbürünü oyacakken gardiyanlar elinden zor kurtarıyor, onlarında allah belasını versin zaten. 3 kere ameliyat etmişler adamın gözünü. insanın içine dokunuyor, o adam sadece işkenceye layık diye düşünüyorsun, şansının yaver gidip ikinci gözü kurtarmasına katlanamıyorsun. gebermesin, yüzlerce yıl yaşasın da hep acı çeksin istiyorsun. böyle hiç bitmeyecek bir tiksinti ve nefret işte bu da, çünkü elden gelen başka bir şey yok. ama keşke elimden gelse, şu olaya içi parçalanan binlerce insanın elinden bir gelse...
