yardıma muhtaç olan yakınımdaki insanlar başta olmak üzere tüm insanlar aklıma geldikçe, istediğim araç, eşya aksesuarlardan hiçbirini alamayacağım için hafif bir mutsuzluk çöküyo içime. sonra birilerinin ihtiyacına cevap verebilmenin o hazzını düşünüyorum, hemen geçiyo . insanları mutlu etmek çok güzel bişey be, varsın hiç alamayayım istediğim motosikleti , olsun. ama çocukken isteyip alamadığım oyuncakları , tadelle çikolataları yiyemeyen bir yakınım kalmasın anasını satıyım. şurda ölmemize ne kaldı, en fazla 50 atmış sene daha yaşar ölürüz, o'na kavuşma arzuma hiç bir zevki paha biçemiyorum. o'nun huzuruna motosikletle değil de yüzüne tebessüm yerleştirdiğim bir garibanın bir çocuğun ; evlatlarını doyuramamaktan suratı düşmüş bir annenin sevinciyle gideyim istiyorum. ve ölmeyi ne kadar çok istediğimi şu an bu duygularla yeniden hatırlıyorum.
