normal şartlarda oluyorsa bir şey diyemem de kötü zamanlarda oluyorsa karşı konulması gereken bir şey olduğunu kendi tecrübelerime dayanarak çok net söyleyebilirim. bu dönemde bazı alışkanlıklar ediniyor insan ve o alışkanlıklar daha da hastalıklı hale getiriyor bünyeyi. başta insan moralsiz olduğu için bir şey yapmak istemiyor. sonra bir şey yapmak istememek alışkanlık oluyor. zamanla bir şey yapmak zorunlu olduğunda isteksizce ve gereksiz bula bula yapılıyor. bu dönemde eş dost akraba arkadaş tavsiyeleri çok olur. bu tavsiyeleri işittiğim de oldu verdiğim de. zamanla bu tavsiyelere karşı direnç mekanizması gelişiyor insanda. yalnızlık sığınak oluyor. yalnızlık iyi gelir çünkü insana hiç baskı kurmaz, kendisi kurmadığı müddetçe. bu süreç insanı özgüven bunalımına sokuyor. bir sene de insanın nerelere gelebileceğini şu entry'de yazmıştım bir ara (#22533425)
zoruna gitse de insanın bir şeyleri bok ettiğini, bazen sıçtığını başkalarından duyması gerekli. adam yalnızlıkta öyle bir dünya yaratmış ki kendisine japonya'daki kelebek etkisinin kendi olumsuzluklarına sebep olduğuna inandırabiliyor kendisini. bahaneler bahaneler, ertelemeler. rekabet iyidir, faydalıdır gelişim için. çıkıp biraz sıçıp batırmanın tadına varıp sonucunda yapılması gereken şeyleri anlamaya çalışıp bir sonrakinde doğru olanı yapmaya çalışmak güzel şeydir, olması gereken şeydir. yalnızlığın sefasını sürenlere demiyorum bunu, yalnızlığa sığınan götü korkaklara diyorum. allah yardımcınız olsun.
