oğuz atay tutunamayanları yazarken
cemil meriç çınardı.
dallarına bakardı hüzünle,
tutunamayanların göz yaşıydı.
geleni gideni çoktu
ama
yalnızdı cemil meriç.
insanları
başıboş
ve
avare
ve
üç yüz altmış derece
sonsuzluğun dairesinde
dönerken pejmurde,
merkeziydi bahtı kara bu ülkenin
noktaların görmediği.
görmüyordu
insanlar ne kadar
uzakta,
o
fikrin kabrinde
ağlıyordu
her gece.
o kadar
kelime
cümle
nafile.
şimdi elimizde
tuttuğumuz
tutunduğumuz
sahifeler
mazimize dair
kandiller.
