ya ben o ilk gördüğüm ilk dakika bir fırtına kopmuştu içimde.benim olmalı demiştim onu en çok ben severim demiştim.ya şimdi noldu basit bir neden ayırdı 11 aylık birlikteliği.biliyo musun seni görürüm diye senle buluştuğumuz yerlere gidemiyorum.yanında biriyle görmekten o kadar korkuyorum ki seni benden başkasının sevmesinden korkuyorum.her şeyden korkar oldum.tekrar sevmekten sevilmekten...hala umut içimde işte hala seviyorum seni hala vazgeçemiyorum hala olur diyorum ama olmuyor heralde.hiç düşünmemiştim bu kadar kolay atlatabileceğini.hiç düşünmemiştim benim kadar bile üzülmeyeceğini.en azından benden çok ağlar diyordum ama demek ki öyle değilmiş aşk.hala telefona bakıp senden mesaj varmı diye bakıyorum.beni ne hallere soktun gör.ben senin anonimindim.ama artık unutulmuş bir köşeye paçavra gibi atılmış hissediyorum.o kadar çok istiyorum ki sana içimdekileri dökmek en azından bir kerecik daha sarılıp öpmek,kokunu içime çekmek.ama olmuyor işte hayat bazen izin vermez herşeye.ya ben seni yanlış tanıdım ya da ben kendimi yanlış tanıdım.tüm bunlara rağmen tamam olur desen dağları aşıp gelmeye hazırım.ama bu olmayacak biliyorum ve bi şeyi daha biliyorum ki seni asla unutamayacağım.
