Ufacık bir resmin kaldın telefonumda sadece..sen bu kadarmıydın artık benim için? Oysa seni hatırlatan ne çok şey vardı, ayakkabımda kalan nemli deniz kumu, ceplerimde biriken patlamış armut koltukların köpükleri.. hepsi ama hepsi seni hatırlatıyordu.. halada öyle.. yetmiyordu seninle aynı havayı solumak, denizdeki gibi.. seni istiyordum yanımda sadece, yüzüne bakmasamda, elini tutmasamda varlığın beni huzurlandırıyordu.. alışmıştım bir kere belkide sana, seninle yanyana olmaya.. kıskandım uzun zamandır bir erkeği.. hemde ne kıskanmak, hıçkırıklara boğuldum saatlerce... anlam veremedim duygularıma ve halada anlam veremiyorum..dün gece ilk defa büyüdüm dedim, bana kocaman olduğumu hissettirdin.. bencilliğimdende arındırmıştın birde.. kendimden, ailemden başka birde sen vardın artık benim için... keşke sende ailem olabilseydin, nekadar sevindirirdin beni bir bilsen.. farkındamıydın acaba hislerimin? Okadar belli etmeye çalışmıştım oysa, bence farkındaydın ama belkide konduramadın kendine, belkide işine gelmedi... her ne olursa olsun bir siyah birde beyaz vardır demiştin renklerde..her olay ya olur ya olmaz demiştin bana.. şimdi Tanrıdan benim beyazım olmanı istiyorum... içimdeki, kalbimdeki o acının bitmesini, umutlarımın olmasını istiyorum.. beklediğim iki şey kaldı artık, ya biri ya ötekisi..ama ne olursa olsun herhangi birinin olması.. seni sevmek istiyorum sadece, umarım sen benim olunca kalbim ve mantığım buna izin verir...
