dilthey, kierkegaard, kant, hegel ve husserl ile ilgilenmiş. özellikle husserl'in fenomenolojisini varlık soruşturmasına uygulamıştır. daha çok führer'ine olan kayıtsızlığıyla eleştirilir. özellikle yanlış hatırlamıyorsam başında bulunduğu üniversitede yapılan ayrıştırmalara göz yummuş ve sessiz kalmıştır. neyse ne. şöyle bir felsefesine bakalım, bizim için kafidir.
bu amcamız varlık sorununu ele almış. anlam olarak da varlığı sınırlamış. peki nasıl? demiş ki, bizim varlığı orada burada değil varoluşta aramamız lazım. soruna varlığın unutulduğundan yola çıkarak başlamıştır. çünkü varlık empirik bir şey gibi araştırılıyormuş. martin amcamız bu durumdan rahatsız olmuş anlayacağınız.
hegel gibi varlığın momentleriyle ilgilenmiyor. doğrudan varlığın anlamı ile ilgili çalışıyor mesela. anlamın kuruluşuna bakıyor. bunun da insanla olan ilişkisine tabii ki.
varlık insanın varoluşunda anlam bulur. insan varlığı anlamanın tek olanağıdır. anlayacağınız üzere felsefesi insan üzerine kuruludur. burada ilginç bir tespit var; heidegger, insanı varlığın yoluna geri getirmek istiyor. diyor ki, bilimler, bilimlere bağlı olanlar varlığı empirik olarak ele aldılar. varlık, varolana varlığı yükleyendir. insan hem varolandır hem de varolmasını düşünen varlıktır. insan soru sorar ve "varlık nedir?" sorusuyla varlığa adım atar. buradaki anlama deneyimlemedir. epistemik bir anlama değildir tabi.
insanın varoluşu dünyanın onayıdır. ben ve dış dünya bir aradadır, ayrılmaz. çünkü insanın varoluşu bu dünya içinde olmalıdır. yani dünyada olmadır, dünya ile karşılaşmadır. dünya ile karşılaşma epistemolojik bir şey değildir, eylem işidir. insanın eylemi dünyayla ilgilidir. insanın, insanın dünyaya yönelik her eyleminde kaygı vardır. pek tabii bu kaygıyı açabiliriz. kaygıyı burada daha çok bir araç olarak kullanıyor heidegger varoluş yolunda. kavramları basamak basamak ele alıyor.
incelenmesi keyif veren bir filozof. eleştirirken bile keyif alınabiliyor.
