insanı şizofrenik hayallere daldırır. tuhaf, zihinsel savaşların ortasında bırakır. sadece o şiiri dinleyerek, tarafımdan yazılmış bir yazı:
her gün okulda karşılaşırsınız onunla. kimi zaman fakültenin kapısında, kimi zaman asansörde, kimi zaman kantinde. bazen beraber çıkarsınız okuldan, onu gideceği yere kadar bırakırsınız. sırf 10 dakika fazladan görebilmek için onu, tipide 45 dakika yürüyerek eve dönmeyi göze alarak, çünkü onu bırakarak fazladan bir bilet harcarsınız ve başka bilet alacak paranız kalmamıştır. o ise habersiz, yol arkadaşına el sallar kapıdan. kaybolur otomat ışığının gölgesinde.
sevgilisi olduğunu bilseniz bile hep beklersiniz. hep o sizin olacakmış gibi gelir. o her gün okuldan çıkıp sevgilisinin kollarına giderken, siz de eşlik edersiniz ona soğukta, üstünüzdekini verirsiniz üşümesin diye. yolda giderken, muhabbet esnasında, o gözlerinizin kesiştiği bir-iki saniye, ah, o an dursa o saniyeler, sadece gözleri kalsa aklınızda, sadece gözlerini görseniz, etraftaki her şey kararsa. bir anda elinizi tutsa, dünyalar sizin olacak.
bir gün yolda yürürken, yanlışlıkla eli çarpar elinize, tutuverirsiniz birden, heyecandan biraz da sıkarak. sonra birden bırakırsınız ne yaptığınızı anlayamadan, özür diler bir ifade vardır gözlerinizde, olmayacağını bile bile beklemekten yorulmamışsınızdır, o da anlamıştır belki, ama o an dayanamazsınız bu zulme. onu orada bırakır, koşarak uzaklaşırsınız sevdiğiniz kızın yanından.
eve gidersiniz, kağıdı kalemi alırsınız, sadece içinizden gelenlerle ortaya böyle bir şiir çıkarırsınız. attila ilhan'ın bu şiirini her duyduğunuzda ise tüyleriniz diken diken olur ve onu hatırlarsınız, onu ve onu sevgilisinin yanına bıraktığınız günleri.
