yazımız bu. ne diyor nihal hanım, genel itibariyle kurtlar vadisi sokak tarafından kurgu olarak değil perde arkasında çevrilen dolapları, gerçeğin diğer yüzünü anlatan bir dizi olarak görülüyor ve hatta dizi kahramanlarının hakikate doğru seyahatlerinde takındıkları tavır muhtelif şekillerde meşrulaştırılmaya çalışılıyor. bu da klonlanmamış milyonlarca polat alemdar'ımızın olması manasına geliyor diyor. bunu ifade ederken de sembol bir ifade seçiyor: "Bir adamı sabah görürsem önemsemem, öğlen görürsem tesadüf derim, akşam görürsem kafasına sıkarım." bu, dizide sürekli vurgulanan "kafaya sıkma" tabirinin vurgulandığı bir cümle. bu cümlenin tasarrufunu eleştirirken dizideki mantıksızlıktan bahsetmiyor, cümlenin altında yatan mantığın özellikle yoksul kesimlerdeki tezahüründen rahatsızlık duyduğunu ifade ediyor. buna karşı "polat alemdar görevi icabı bu tip davranışlarda bulunmak zorundadır, konuya hakim olmadan konuşma" demek sadece mantıksız değil bir miktar da komiktir. yapılan eleştiri senaryonun mantıksızlığı üzerine değil, halk üzerindeki etkilerine dair. (bkz: sembol nedir abi)
bu eleştiriye hedefe nihal hanımı koymadan cevap vermeye kalkarsak şöyle diyebiliriz ki dizideki şiddet ekrandan sokağa değil, sokaktan ekrana yansımaktadır. şehirleri güllük gülistanlık, herkesin hakkını hukuk yoluyla koruduğu bir ülkede kurtlar vadisi'nin fantastik bir dizi olarak izlenmesi gerekirdi. oysa türkiye sokaklarında her gece çuval dolusu cinayet işlenen, her mahallesinden çete çıkan, faili meçhuller listesinin hergün uzadığı bir ülke ve anlatılanlar farklı bir yorumla olsa da bu ülkede olanlar. şiddet televizyondan sokağa değil, sokaktan ekrana yansımaktadır.
bir de eleştirinin silsile yoluyla diğer yazılara da aktarılabileceği iddiası var ki gülmeye kıyamam.
algı seviyesi insan normallerinin altında seyreden bir güruha bir seyler anlatmak mecburiyetinde kalmak gibi bir sıkıntısı olduğu kanatindeyim.
