her yer yangın yeriydi aziz varlık. korkuyordum, alevlerim nacizane bedenimi yakabilirdi elbet, peki ya duygularım ? ya duygularım yansaydı da kalan hayatım, bedenimin içine ot tıkayarak geçseydi ? duygularımı yakmadım, bedenimi duygularımın önüne attım. elle tutulur şeylerin ötesindeydim ben; silüetim de, insanlar üzerinde bıraktığım izlerle birlikte çokça kurudu. silüetim, acele ederken geç kaldı; hislerime tercüman bulamadı. bunun bedelini de ağır bir yangınla ödedi, üstelik nelerin yanıp nelerin yanmadığı belli olmayan kocaman bir yangınla..
