küçükken hasta olduğumda ateşim 39° ye falan çıkardı. cayır cayırken üşürdüm. heryerim uyuşuk, beynim bulanık, tamamen hissiz olurdum. kolumu kaldırmaya mecalim olmazdi, istemezdim de.
işte o boşluğu özledim. şimdi her saniye aklımda takılı birşeyler var. ne yapsam, ne daha iyi, hayatım nasıl düzene girer, beni mutlu eden şeyler ne kadar süre etkili olabilecek, sonu nereye varır... diye düşünüp duruyorum.
Şimdi daha iyi anlıyorum.
Farkındalık bir yerden sonra yoruyor insanı.
