oldukça küçüktüm, annemle babam yine çok şiddetli bi kavga etmişlerdi. babam da epey bi alkollüydü.
2 ablam ve ben birimizin odasında toplanmış korkuyla oturuyorduk. annemle babam bağırıp çağırıyorlardı birbirlerine.
sonra bi koşturma sesi geldi. anlamıştım mutfağa gidiyordu.
ve mutfakta bıçaklar vardı.
babam gitti ben de peşinden koşturmuştum ''kendimi kesicem'' gibisinden korkunç şeyler söylüyordu. boyum ufaktı alamıyordum elinden bıçağı. nasıl bir psikoloji içindeydi yıllar geçti anlamadım. başlamıştı kendine zarar vermeye kollarını kesmeye çalışıyordu kimse gelip durdurmuyordu onu.
ne annem ne ablamlar. korkunçtu sadece bakabiliyordum ve ağlayabiliyordum.
çok korkunçtu, bize ya da anneme asla el kaldırmayan adam bunu yapıyordu. kavgaları olmazsa olmazdı ama o günü hiç unutmam, o gün kendine zarar veriyordu ve gözlerimin içine bakıyordu. sonra annem üçümüzü alıp dışarı çıkmıştı. ayakkabılarımı bile giymemiştim, eve geldiğimizde babamın kolları kesik kesikti. hala duruyor o izler. her gördüğümde o geceyi hatırlarım. bıçak gördüğümde de bi tuhaf olurum. elim ayağım hissizleşir.
