dedemin vefatı.
5 ocakta tam bir yıl oldu, bana göre sanki hala yaşıyor gibi, sanki hala o hastane odasında bizi bekliyor. acil'e her girişimde sözlük, oturup ağlıyorum, ne zaman bir ambulans görsem ''allah'ım dedem gibi gitmesin o da.'' diyorum.
insanlar birbirlerinin kıymetini kaybedince anlıyormuş.
keşke, geçen sene 1 ocakta yoğun bakımdayken yanına gittiğimizde biraz daha fazla kalsaydım.
keşke, o kapı biraz daha geç kapansaydı da 5 saniye değil daha fazla görebilseydim.
keşke, yaşasaydı da gidip elini öpebilseydim, sarılabilseydim ona.
bayramları sevmeme sebebim, işte tam olarak bu.
