KENDiMDEN ÖZÜR diliyorum... Yaşadığım süre boyunca hep MERHAMETiMiN arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada BIRAKTIM. Kimseden bir şey BEKLEMEDiM, doğrusu bu sanıyordum çünkü. Yaşadıklarımı, yaşayamadıklarımı iÇiMDE sakladım, SUSTUM, bastırdım, olsun dedim iNSANLIK ben de kalsın. Verdim, hep VERDiM karşılığını alıp alamadığıma BAKMADAN, aslında güçlü olmak değildi istediğim, ama olmak ZORUNDAYDIM ve oldum...... Kendimi hep ERTELEDiM. Kimsenin beni anlamadığını bildiğim halde hayatıma girenleri bana verilmiş KUTSAL bir görev olarak gördüm... Herkesi mutlu etmek zorundayım ZANNETTiM. Benim de mutlu olmam gerektiğini UNUTMUŞUM... Görevim neyse en iyisini yapmalıydım ki ViCDANIM rahat etmeliydi. Birilerinin de bana karşı GÖREVLERi olduğunu hiçe saymışım oysa... NE YAZIK Ki; Karşımdakilerin EKSiKLERiNi tamamlamaya çalışırken, onların HATALARINI görmeye vaktim kalmamış SANKi... Beni ÜZMELERiNE bakmadan, karşılığında ne ALDIĞIMA, ne hissettiğime ALDIRIŞ etmeden hep VERDiM.. Kendimi nasıl da UNUTMUŞUM... Unutturmuşlar aslında.... PARAMPARÇA olmuş KALBiME, doğruları söylemeye çalışan BEYNiME, mutsuz YÜZÜME hep SUS dedim. Sen SUS..! Kendime HAKSIZLIK ettim, kimseye etmediğim kadar. KENDiMDEN ÖZÜR DiLERiM
